هدف: افراد سالمند به صورت چشمگیری بیشتر از افراد جوان در شرایطی که تداخل حسی به وجود می آید دچار نوسان می شوند و احتمال افتادن بیشتری دارند. با توجه به چشم انداز افزایش جمعیت سالمندی در ایران آینده و عدم کنترل پوسچر مناسب و بالا بودن هزینه های عواقب احتمالی آن در این پژوهش به بررسی اثر آموزش تعادل چند حسی بر کنترل وضعیتی سالمندان و مقایسه آن با گروه کنترل پرداخته شده است.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی از روش نمونه گیری غیراحتمالی ساده استفاده شد و 34 زن سالمند سالم در دو گروه مداخله (19) و کنترل (15) به ترتیب با میانگین سنی 72.4 و 72.9 سال در مطالعه شرکت نمودند. قبل و بعد از مداخلات درمانی جهت بررسی میزان کنترل پوسچرال و تعادل عملکردی سالمندان به ترتیب از صفحه نیرو و تست برگ استفاده شد. گروه مداخله در برنامه تعادلی چند حسی به مدت 5 هفته و هفته ایی 3 جلسه 1 ساعته شرکت کردند.تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمونهای آماری تی مستقل و تی وابسته انجام شد.یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بعد از طی دوره مداخله، تغییرات کنترل پوسچرال در دو شاخص طول مسیر و سرعت میانگین در حالت چشم باز (P= 0.001) و چشم بسته (P= 0.0001) و تست برگ (P= 0.002) بین گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان می دهد که تمرینات تعادلی چندحسی حتی در مدت زمان کوتاه می تواند باعث بهبود کنترل پوسچرال و همچنین تعادل عملکردی سالمندان شود.

هدف: پایداری و تعادل در سالمندان با استفاده از چندین روش اندازه گیری می شود. هدف از پژوهش حاضر ارائه شاخصی جدید برای ارزیابی تعادل حین فعالیت با استفاده از شتاب سنج و تعیین ارتباط بین این شاخص با نمرات آزمون های تعادل وضعیتی زنان سالمند بود. مواد و روشها: تعداد 92 نفر از سالمندان بالای 65 سال به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و در این تحقیق شرکت نمودند. به منظور سنجش تعادل، از آزمون های ایستادن روی یک پا، برگ، دستیابی عملکردی، 10 متر راه رفتن، آزمون برخاستن و حرکت کردن و نمره ترس از افتادن استفاده شد. شتاب مرکز بدن با استفاده از شتاب سنج سه جهته ساخت شرکت دانش بنیان دیده پرداز صبا ثبت و با تحلیل آن شاخص تعادل حین فعالیت محاسبه شد. یافته ها: نتایج ضریب همبستگی منفی بین شاخص تعادل با زمان آزمون برخاستن و حرکت کردن و زمان 10 متر راه رفتن به ترتیب (001/0=p، 503/0-=r و 001/0=p، 664/0-=r) نشان داد. ضریب همبستگی مثبت و معنی داری بین شاخص تعادل با نمره آزمون ترس از افتادن (001/0=p، 444/0=r) مشاهده شد. ضریب همبستگی آزمون دستیابی عملکردی و آزمون تعادل برگ با شاخص تعادل به ترتیب (001/0=p، 395/0=r و 001/0=p، 368/0=r) بود. ناحیه زیر منحنی مشخصه عملکرد سیستم (ROC) برای میزان افتادن زنان سالمند حساسیت برابر با 857/0 و ویژگی برابر با 445/0 را نشان داد. نتیجه گیری: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که استفاده از شتاب سنج و شاخص جدید تعادل روشی مطمئن و معتبر برای اندازه گیری تعادل وضعیتی زنان سالمند است که نشان می دهد شاخص تعادل می تواند افتادن در سالمندان را به خوبی پیش بینی نماید.

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثر سه ماه تمرین های مربع گام برداری و مقاومتی بر تعادل وضعیتی و ترس از افتادن در زنان سالمند بود. 35 نفر از زنان سالمند به دو گروه تمرین مربع گام برداری و تمرین مقاومتی تقسیم شدند. از آزمون های ایستادن روی یک پا، برگ، دستیابی عملکردی، 10 متر راه رفتن، آزمون برخاستن و حرکت کردن و نمره ترس از افتادن استفاده شد. نتایج افزایش معنا داری را برای شاخص تعادل، ایستادن روی یک پا، برگ، دستیابی عملکردی، 10 متر راه رفتن و نمره ترس از افتادن در زنان سالمند در هر دو گروه تمرین مربع گام برداری و تمرین مقاومتی نشان داد (05/0 > p)، اما تفاوت معناداری بین دو گروه تمرین مشاهده نشد (05/0 < p). از یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گیری کرد که هر دو نوع تمرین اثربخش بوده اند. همچنین، تمرین مربع گام برداری نسبت به تمرین های مقاومتی به طور برابری باعث بهبود تعادل شد.

زمینه و هدف: تمامی فعالیت های روزمره زندگی نیاز به کنترل تعادل در حالت سکون و جا به جایی دارند. طی سال های اخیر افزایش چشمگیری در شکل گیری ابزارهای ارزیابی عملکردی تعادل دیده می شود. آزمون های عملکردی تعادل بر حفظ تعادل ایستا، تعادل در هنگام انتقال وزن یا حرکات ارادی (تعادل پویا)، پاسخ های تعادلی هنگام به هم خوردن تعادل، و تحرک عملکردی تاکید دارند. این آزمون ها، استاندارد و در دسترس هستند که عملکرد را مورد ارزیابی قرار می دهند و نیاز به کمترین ابزار دارند و یا بدون تجهیزات انجام می شوند و زمان کمی برای اجرا نیاز دارند. تعادل عملکردی برای انجام بسیاری از فعالیت های ایستا و پویا که در زندگی روزمره دیده می شود پیش نیاز محسوب می شود و لازمه آن تعامل مناسب بین سیستم های حسی و حرکتی است. با توجه به نقش حیاتی تعادل در زندگی روزمره و کاربرد فراوان آزمون های عملکردی تعادل در تشخیص و ارزیابی بیماران، مروری بر این آزمون های عملکردی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه بانک های اطلاعاتی موجود و در دسترس نظیر Google Sholar، Pubmed، Science Direct، Scopus، Magiran، Iran Medex،Iran Doc  جستجو شد و آزمون هایی معرفی شدند که علاوه بر بررسی روایی و پایایی آنها در مطالعات مختلف، توسط محققان ایرانی بیشترین مورد استفاده را داشتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد آزمون Berg بیش از بقیه آزمون ها توسط محققان داخل و خارج مورد بررسی قرار گرفته است و در سالمندی و اکثر بیماری های نورولوژیک از روایی و پایایی بالایی برخوردارند.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت راستای سر در وضعیت عمومی قرارگیری بدن، به نظر می رسد خروج سر از وضعیت طبیعی بتواند سیستم های پیچیده کنترل وضعیت و تعادل را نیز متاثر سازد. هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط وضعیت رو به جلوی سر و تعادل بود.مواد و روش ها: بیست زن با وضعیت جلوآمده سر (میانگین سنی 20.4 سال) و بیست زن بدون وضعیت جلوآمدگی سر (میانگین سنی 21.5 سال) در دو گروه قرار گرفتند. میزان جلوآمدگی سر با استفاده از خط شاقول و از طریق زاویه کرانیو - ورتبرال در دو وضعیت ایستاده و نشسته اندازه گیری شد. آزمون های تعادلی روی صفحه نیرو در شرایط ایستاده روی دو پا و یک پا، چشم های باز و بسته روی سطح نرم و سخت انجام گرفت. متغیرهای محاسبه شده از داده های مرکز فشار، شامل انحراف معیار جا به جایی و سرعت در دو جهت قدامی - خلفی و داخلی - خارجی، میانگین کلی سرعت، انحراف معیار جا به جایی و سرعت کلی بود.یافته ها: زاویه کرانیو - ورتبرال دو گروه، در هر دو وضعیت ایستاده و نشسته تفاوت معنی داری را نشان داد (P<0.001). زنانی با وضعیت جلوآمده سر از جا به جایی و سرعت مرکز فشار بزرگتری نسبت به زنان بدون انحراف وضعیت برخوردار بودند (P<0.05).نتیجه گیری: انحراف رو به جلوی سر می تواند کنترل وضعیت را تحت تاثیر قرار داده و منجر به نقص کنترل حرکت گردد. این اختلال تعادل خصوصا در موقعیت هایی که کنترل وضعیت به چالش کشیده می شود، آشکار می گردد.

اهداف: یکی از پیامدهای سالخوردگی جمعیت، افزایش سندرم فرتوتی است. این سندرم می تواند با تهدید تعادل و تحرک سالمندان بر زندگی مستقل و فعالیت های اجتماعی آنان اثرات سویی داشته باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تمرینات کوتاه مدت وضعیتی تعادلی بر تعادل و محدودیت های عملکردی در زنان سالمند مبتلا به سندرم فرتوتی است. مواد و روش ها: مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر بر روی 54 زن سالمند که براساس مقیاس فرتوتی فراید مبتلا به سندرم فرتوتی بودند، انجام شد. شرکت کنندگان از یکی از مراکز روزانه سالمندان شهر شیراز به صورت تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه آزمایش (27 نفر) و کنترل (27 نفر) تقسیم شدند. برای گروه آزمایش 12 جلسه تمرینات کوتاه مدت وضعیتی تعادلی برگزار شد. داده ها با استفاده از شاخص سندرم فرتوتی فراید، پرسش نامه ترس از سقوط و محدودیت حرکتی، آزمون کوتاه تعادل برگ در ابتدای مطالعه و پایان مداخله جمع آوری شد و با استفاده از نسخه 25 نرم افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 66/77 سال بود و 94/4 درصد شرکت کنندگان حداقل به یک بیماری مزمن مبتلا بودند. به دنبال اجرای مداخله در میانگین نمرات شاخص های فعالیت فیزیکی و مدت زمان راه رفتن از مقیاس فرتوتی فراید، تعادل و محدودیت حرکتی سالمندان در گروه آزمایش بهبود معنادار دیده شد. مداخله نتوانست تاثیر معناداری بر سایر شاخص های فرتوتی فراید یعنی کاهش وزن ناخواسته، خستگی روحی و قدرت چنگش دست در گروه آزمایش ایجاد کند. نتیجه گیری: تمرینات وضعیتی تعادلی باعث بهبود قابل توجه شاخص های فیزیکی فرتوتی، محدویت حرکتی و عملکردی در فعالیت های روزمره زندگی در سالمندان فرتوت شود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی سالمندان مرد فعال ورزشکار بود. 40 مرد سالمند فعال به صورت داوطلبانه و در دو گروه تجربی و کنترل در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی های هر دو گروه، قبل و بعد از هشت هفته تمرین، آزمون های تعادل، کنترل حرکتی، کنترل وضعیتی و راه رفتن گرفته شد. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی ترکیبی شرکت کردند و گروه کنترل در این مدت به انجام فعالیت های روزمره خود ادامه دادند. برای مقایسه نتایج قبل و بعد از تمرینات در هر گروه، در صورت نرمال بودن متغیرها از آزمون تی همبسته و در غیراین صورت از آزمون ناپارامتریک ویلکاکسون استفاده شد، نتایج نشان می دهد یک دوره تمرین ترکیبی در کنترل وضعیتی و عملکرد راه رفتن معنادار نیست، ولی می تواند در بهبود کنترل حرکتی، تعادل در مردان سالمند فعال موثر باشد و احتمال زمین خوردن افراد را کاهش دهد.

1زمینه و هدف: از مهم ترین عوارضی که بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو با آن رو به رو هستند، اختلال در تعادل و ثبات وضعیتی است. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی تأثیر 8 هفته تمرینات عصبی-عضلانی بر تعادل و نوسانات مرکز فشار کف پایی در زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو درجه 2 و 3 می باشد. روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 24 زن سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو در 2 گروه درجه دو (12 نفر) و درجه سه (12 نفر) استئوآرتریت زانو حضور داشتند. قبل و بعد از تکمیل دوره 8 هفته ای تمرینات عصبی-عضلانی در آب، تست تعادل با استفاده از تست تک پا با دستگاه بایودکس و تست نوسانات مرکز فشار کف پایی با دستگاه توزیع فشار کف پایی از نوع RSscan انجام شد. یافته ها: در دو گروه زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو درجه 2 و 3، در تعادل پویا (0/679=P)، مرکز فشار قدامی-خلفی (0/469=P) و مرکز فشار داخلی-خارجی (0/863=P) تفاوت معناداری ثبت نشد. مقایسه های درون گروهی نشان داد که در مرکز فشار قدامی-خلفی، تفاوت معناداری در هر 2 گروه (گروه درجه دو: 0/048=P) (گروه درجه سه: 0/005=P) در پیش آزمون و پس آزمون وجود دارد. نتیجه گیری: طبق یافته های حاضر، اجرای پروتکل 8 هفته ای تمرینات عصبی-عضلانی در آب، می تواند در بهبود فاکتورهای تعادل و نوسانات مرکز فشار کف پایی جهات قدامی-خلفی و داخلی-خارجی در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو درجه 2 و 3 مؤثر باشد.

مقدمه: بیماری پارکینسون، اختلالی پیشرونده و مزمن است که جزء سریع ترین رشد شیوع در میان بیماری های نورولوژیک در دنیاست. مشکل اصلی بیماران از بین رفتن سلول های سازنده دوپامین در سیستم عصبی آن ها است که علایمی مثل لرزش، کندی حرکات، اختلال راه رفتن و بی ثباتی وضعیتی را برای بیماران ایجاد می کند. بیماری پارکینسون با تاثیر روی دستگاه عصبی-عضلانی و نیز دریافت و پردازش حس محیطی می تواند منجر به بی ثباتی وضعیتی و افتادن بیماران شود. درمان ها شامل دارودرمانی، الکتروتراپی و روش های جدید تحریک مغز و تمرین درمانی است. دارودرمانی مهم ترین بخش درمان اما همراه با عوارضی برای بیماران است. از الکتروتراپی و تمرین درمانی برای درمان اختلالات حرکتی بیماران استفاده زیادی شده است. این مطالعه مروری روایتی بر آن است تا با ذکر انواع روش های دارودرمانی و الکتروتراپی، بر تمرین درمانی برای کاهش اختلالات حرکتی بیماران پارکینسون تمرکز کند. نتیجه گیری: تمرینات کششی، مقاومتی، انجام حرکات یوگا و تای چی و هم چنین استفاده از سیستم واقعیت مجازی شاخص هایی نظیر کاهش جابجایی مرکز فشار حین ایستادن، افزایش سرعت گام برداشتن، بهبود کیفیت زندگی و کاهش دفعات افتادن را به همراه داشته است.

مقدمه: به نظر می رسد فقدان حس عمقی در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی(DPN)  منجر به عدم تعادل وضعیتی و در نتیجه تحت تاثیر قرار گرفتن کیفیت عملکردها و فعالیت های روزانه زندگی آن ها می شود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تعادل عملکرد در بیماران مبتلا به DPN با افراد سالم انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تعادل 15 بیمار مبتلا به DPN (که نوروپاتی آن ها به وسیله مقیاس DNE تشخیص داده شده بود) و 15 فرد سالم که از نظر جنس، سن و BMI با افراد گروه سالم جور شده بودند، به وسیله مقیاس سنجش تعادل عملکرد Berg ارزیابی شد. علاوه بر نمره کلی تعادل عمکرد (BBS)، 5 گروه از آزمون های این مقیاس بر اساس تاثیر احتمالی فقدان حس عمقی بر عملکردهای مختلف مورد توجه بیشتری قرار گرفتند که عبارتند از توانایی انتقال کنترل شده وزن (CWS)، توانایی جا به جایی (T) و توانایی حفظ تعادل در شرایط مختلف وسعت سطح اتکا (BOS) و اطلاعات بینایی (V).یافته ها: مقایسه دو گروه نشان دهنده افت قابل ملاحظه نمره های BBS، CWS، T، BOS و V در بیماران مبتلا بهDPN  نسبت به افراد سالم بود (p<0.05). در گروه بیماران هم چنین همبستگی منفی معنی دار (در سطح 0.001) قوی تا خوب بین نمره مقیاس DNE با نمره های BBS، CWS، T،BOS  و  Vبرقرار بود (ضریب پیرسون به ترتیب:-0.88، -0.91، -0.76، -0.70 و -0.89).نتیجه گیری: DPN باعث اختلال تعادل عملکرد شدیدی در بیماران مبتلا به دیابت می شود که ممکن است آن ها را در معرض خطر افتادن هنگام انجام فعالیت های روزانه زندگی قرار دهد و این اختلال با شدت یافتن بیماری وخیم تر می شود. این بیماران برای کنترل تعادل بر اطلاعات بینایی تکیه می کنند.